HISTORIA POWSTANIA ZWIĄZKÓW ZAWODOWYCH

Pierwsze związki zawodowe zaczęły powstawać na ziemiach należących obecnie do Polski pod koniec XIX wieku. Proces ten rozpoczął się na Górnym Śląsku, przede wszystkim w Gliwicach, Bytomiu, Katowicach i Tarnowskich Górach (w Królestwie Prus). Na tym właśnie terenie w 1889 roku powstaje Związek Wzajemnej Pomocy - pierwsza masowa organizacja o charakterze związku zawodowego na terenie dzisiejszej Polski. Trzy lata później, w 1902 roku powstaje Zjednoczenie Zawodowe Polskie, które skupiało robotników polskich z Nadrenii i Westfalii. W czasach zaborów powstaje też Centralny Związek Zawodowy Polski (1913) o charakterze socjalistycznym.

Wśród pierwszych organizacji związkowych w Galicji powstają także związki o charakterze chrześcijańsko-społecznym. Wśród nich jest m.in. powstałe w 1906 Polskie Zjednoczenie Zawodowe Robotników Chrześcijańskich. Na ziemiach austriackich powstaje w 1916 roku w Krakowie Krajowa Komisja Związków Zawodowych, podległa swojej centrali w Wiedniu. Trzecim nurtem, obok socjalizmu i katolickiej nauki społecznej, dominującym w polskich związkach zawodowych był nacjonalizm. Właśnie w tym nurcie w 1906 powstaje Narodowy Związek Robotniczy, zależny od Narodowej Demokracji.

Organizacje o charakterze socjalistycznym w dużej mierze współpracowały
z Socjaldemokracją Królestwa Polskiego i Litwy oraz PPS, a od 1907 z PPS-Lewicą. Liberalizacja w Królestwie Polskim spowodowało także, że w 1906 powstało tu Stowarzyszenie Robotników Chrześcijańskich.

Przeprowadzone na początku lat 20. XX wieku badania wykazały, że w Polsce istniało
ok. 2 tysięcy odrębnych organizacji związkowych zrzeszonych w 30 centralach. Organizowały one masowe protesty robotnicze, m.in. tzw. powstanie krakowskie 1923 roku. II wojna światowa przerwała dynamiczny rozwój ruchu związkowego w Polsce.

Dopiero po wyzwoleniu, na terenie tzw. Polski lubelskiej, w listopadzie 1944 roku władze komunistyczne powołały w Lublinie prorządową Tymczasową Komisję Centralną Związków Zawodowych. Socjaliści i koła chrześcijańskie dążą po wojnie do odbudowania swoich central związkowych. Jednak Polska Partia Robotnicza i prokomunistyczna Polska Partia Socjalistyczna definitywnie sprzeciwiają się ich reaktywacji na odbywającym się w listopadzie 1945 roku Kongresie Związków Zawodowych. Na tym samym zjeździe PPR i PPS doprowadziły do powstania koncesjonowanego i scentralizowanego Zrzeszenia Pracowniczych Związków Zawodowych (od 1949 roku pod nazwą Zrzeszenie Związków Zawodowych). Jego pracą kierowała jedyna koncesjonowana centrala związkowa - Centralna Rada Związków Zawodowych. Według badań przeprowadzonych pod koniec lat 40. XX wieku 90% polskich robotników przynależało po wojnie do związku zawodowego.

W dobie PRL-u związki zawodowe odgrywały znaczącą rolę w życiu politycznym
i społecznym. Mogły uczestniczyć w działaniach rad narodowych, rad zakładowych. Działały też wspólnie z Komisją Specjalną do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym; zarządzały Funduszem Wczasów Pracowniczych. CRZZ miała też prawo inicjatywy ustawodawczej.

W czasie reżimu PRL w systemie organizacji związkowych pojawił się wyłom w postaci Wolnych Związków Zawodowych, które zaczęły rozwijać się na Górnym Śląsku, Pomorzu Gdańskim, w Szczecinie i Łodzi.

W 1980 po wielu strajkach robotniczych władze zgodziły się na legalizację Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność". W krótkim czasie "Solidarność" stała się jedną z największych organizacji masowych, działających w PRL (liczyła ok. 10 milionów członków). W 1981 zaczęły powstawać siostrzane, w stosunku do ,,Solidarności", związki zawodowe. Utworzono m.in. Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Rolników Indywidualnych Solidarność i Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Indywidualnego Rzemiosła Solidarność.

Z szczegółową historią powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego ,,Solidarność” można zapoznać się na stronie http://www.solidarnosc.org.pl/pl/historia.html